એ જ...!

એ જ...!

    ઘરે આવીને બેઠો. આકુળ-વ્યાકુળ હતો. એને યાદ આવવા લાગી એ ક્ષણો. 

     બેંકની લાઈનમાં ઊભો હતો,  થોડી આગળ તેને જ મળતી દેહાકૃતિ ઊભી હતી.

      "કયાંક એ જ તો નથી ને?" 

      ચહેરો જોવાની ઉત્કંઠા વધી. પણ કલાકો લાઈનમાં ઊભા રહ્યા પછી હવે વારો આવવાનો હતો.

      "કેમ કરી લાઈનમાંથી બહાર નીકળું!"  વિચારતો રહ્યો. 

      પગ લાઈનમાંથી બહાર ન નીકળવા મજબૂર હતા.  આંખો એ ચહેરો જોઈ વર્ષોની તૃષ્ણા તૃપ્ત કરવા તરસતી હતી. મજબૂરીએ તૃષ્ણા પર વિજય મેળવ્યો.

      ઘરે આવી ગયો પરંતુ હજી બેંકમાં વિતાવેલી વ્યાકુળ ક્ષણોમાં પોતે અટવાયેલો હતો. દિવસ જેમ-તેમ પૂરો કર્યો. દરેક ક્ષણે એના હૃદયને તેની યાદો વધુ ને વધુ વિંધતી રહી. "શું કરું? એક વખત એ ચહેરો જોઈ લીધો હોત તો?"

     રાત પડી. પથારી પર આડો પડ્યો. એ જ વિહ્વળતા. એ જ અસ્વસ્થતા.

     "કેમ કરીને અહીંથી ભાગી જાઉં અને ફરીથી બેંકમાં પહોંચી લાઈન તોડી એક વખત એને જોઈ લઉં?" 

     વિચારતા-વિચારતા આંખો ઊંઘમાં સરી પડી. પણ વિચારો તો ત્યાંને ત્યાં જ રોકાયા હતા. 

     સામે ભીડ હતી. એક પછી એક ચહેરાને ધ્યાનથી પારખી રહ્યો હતો. "ના, આ એ નથી!.", "આ પણ નથી.",  

      અચાનક એની આંગળીઓમાં  કોઈની આંગળીઓ પરોવાઈ. એની હથેળીએ  મધુર સ્પર્શ અનુભવ્યો.  પાછળ ફરીને જોયું .અરે! આ તો એનો પોતાનો જ શયનખંડ! એ ઝબકીને બેઠો. એની જ હાજરીનો અહેસાસ થયો.

      શુ હતું આ, હકીકત કે પછી કોઈ...?

------

શબ્દસર જૂન'૨૦૨૨ અંકમાં પ્રકાશિત

©️પલ્લવી ગુપ્તા 🌷